وزیر فرهنگ تصمیم گرفت مطابق با سیاست‌های کلی دولت برای سینما هم سیاست تعدیل و حذف یارانه رو پیاده کنه. درباره سال‌هایی صحبت می‌کنیم که سیاست‌های اقتصادی دولت فشار اقتصادی سنگینی به مردم، خصوصاً طبقات پایین جامعه وارد کرده بود. فیلمای پرفروش نوروز ۷۲، «هنرپیشه» با ۵۱ میلیون تومن و «افعی» با ۴۹ میلیون تومن بودن که هر دو نهایتاً تونستن هزینه اولیه ساخته شدن‌شونو برگردونن. حالا تو همچین شرایطی مرتب داشت زمزمه حذف یارانه‌های سینما و حذف ارز دولتی می‌پیچید و کارشناسای مختلف دولتی با حرف زدن در این‌باره تن سینمایی‌ها رو می‌لرزوندن. این تصمیم بالاخره تو خرداد سال ۷۲ رسماً اعلام شد. به نیمه‌های تابستان که رسید، بحران خودشو نشون داد. مطلقاً هیچ تهیه‌کننده‌ای برای ساخت فیلم درخواست پروانه نداده بود. قیمت یه حلقه نگاتیو که با ارز دولتی ۱۸۰۰ تومان بود، ناگهان به ده برابر رسید و تموم هزینه‌های دیگه هم آسانسوری بالا رفتن. فجر اون سال ممکن بود در حالی برگزار بشه که هیچ فیلمی براش ساخته نشده باشه. تو شرایط سخت اقتصادی و وجود ویدئو و از طرفی تو شرایطی که حال روحی اجتماع منقبض و گرفته بود، تعداد مخاطبای سینما هر روز داشت کمتر می‌شد و فیلما هم هر روز داشتن بی‌بخارتر و خنثی‌تر می‌شدن که این حذف یارانه‌ها از راه رسید و وضعو داشت به نابودی کامل می‌کشید...نویسنده :میلاد جلیل‌زاده